Sinds 1889 in de handel en nog steeds een sterke Oost-Friese en Groningse variëteit. Tamelijk vroeg oogstbaar met een lang oogsttraject. De vrij korte, brede peulen (13 cm lang, 11 mm breed) zijn vlezig en erg lekker. Te gebruiken als vers boontje, maar ook als spek- en snijboon. De lichtgroene peulen hebben rode strepen, die na het koken verdwijnen, ze zijn draadloos en witzadig. Vroeger werden de peulen aan een draad geregen en gedroogd voor de winter: Om te drogen de bonen plukken als ze geel beginnen te verkleuren. Vervolgens ontdraden en aan een snoer rijgen en drogen (bijvoorbeeld op zolder, vroeger langs de schoorsteen). Voor het koken de droge hulzen eerst een nacht voorweken. Zo kwam ook een arm gezin gezond de winter door! Een typisch Oost-Friese en Groningse variëteit!
Bron www.vreeken.nl
http://www.deoerakker.nl/or/detail.asp?Nr=1107
http://www.deoerakker.nl/or/details/boon_Hinrichs_Riesen.pdf
http://www.zaadgoed.nl/public/uploads/kiemkracht_voorjaar_2011.pdf
http://bosq.home.xs4all.nl/info%2020m/info_20m-57.pdf blz. 20
De borlotto is in Nederland bekend als kievitsboon. De peulen hebben een roodgemarmerde tekening en ook de witte boontjes hebben een rode tekening. De bonen kunnen als gehele peul of gedopt worden gegeten. In Noord-Nederland en Noord-Duitsland is deze spekboonvariëteit ook bekend als 'Hendriks Reuzen' of 'Hinrichs Riesen', belangrijk bestanddeel van het Oost-Friese streekgerecht "Updrögt Bohnen". Gezien de peullengte van circa 11–13 cm lijkt deze benaming onjuist en een verwisseling met een andere soort.
