Spekboon
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De spekboon (Phaseolus vulgaris) is de wat vleziger variant van de sperzieboon. Spekbonen worden vaak ten onrechte aangeduid als snijbonen. De spekboon heeft echter niet de brede, platte peul die karakteristiek is voor de snijboon. Qua uiterlijk houden spekbonen het midden tussen snijbonen en sperziebonen: de lengte van een snijboon en rond en dik als een sperzieboon. De kleur kan variëren van groen of geel tot paars. De smaak is zoetig. Spekbonen worden vooral aangeboden in augustus en september. Ze zijn ook geschikt om als droogboon te gebruiken. In de teelt worden spekbonen ook wel stokslabonen genoemd omdat ze groeien langs een bonenstakenconstructie gemaakt van stokken.
De Neckarkönigin is een bekende variëteit. Andere bekende rassen zijn Necores (vrij lang, iets gebogen, middengroen en rond-ovaal tot ovaal in doorsnee), Neckargold (lang, rond, goudgeel, zonder draad) en Blauwschedige Spek (circa 19 cm lang, zwak gebogen, paarse peulen).
Traditioneel worden spekbonen veel gegeten in het noorden van Nederland en Duitsland, al dan niet in gerechten waarin ook spek is verwerkt.
Variëteiten Borlotto
'Borlotto Lingua di Fuoco', oftewel 'Vuurtong'
De borlotto is in Nederland bekend als kievitsboon. De peulen hebben een roodgemarmerde tekening en ook de witte boontjes hebben een rode tekening. De bonen kunnen als gehele peul of gedopt worden gegeten. In Noord-Nederland en Noord-Duitsland is deze spekboonvariëteit ook bekend als 'Hendriks Reuzen' of 'Hinrichs Riesen', belangrijk bestanddeel van het Oost-Friese streekgerecht "Updrögt Bohnen". Gezien de peullengte van circa 11–13 cm lijkt deze benaming onjuist en een verwisseling met een andere soort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten